De kinderen van de Gazzan

Jammer dat ze zo onder de angst voor ongelukken leed. Toen de kinderen groter werden en zelf met de tram naar Hilversum of met de trein naar Amsterdam gingen, riep ze hen altijd na: ‘Denken jullie er om, nergens op of af, wat al of niet,’ dat was de geijkte afkorting van: nergens op of afspringen, wat al in beweging is of nog niet stil staat.

Tegen de tijd dat ze thuis konden zijn werd ze onrustig, ging op het weggetje staan en als ze met de afgesproken tram of trein niet kwamen, werd ze dadelijk radeloos. De kinderen hielden daar erg veel rekening mee.

Op verjaardagen was ze de ziel van het feest, deed charades, denkspelletjes, en onze fuiven werden bekend als buitengewoon gezellig.

Grappig was dat Pit aan dit alles met groot plezier mee deed. Carry had een groot gevoel voor humor en hield van woordspelingen, maar als het kinderen betrof kende ze geen scherts. Haar zoon scheen als kind gebrek aan kalk of van nature zeer broze beenderen te hebben en brak om de haverklap een arm of pols.

Ik was toen leerling-verpleegster op het A.H.S., waar dr. Huët directeur was.

Op een dag belde Carry mij op en klaagde: ‘Zeg, nou zit Keesje weer met een gebroken pols en ik heb niet zoveel vertrouwen in dr. L. ’t Zal toch geen t.b.c. zijn (daar was ze altijd erg bang voor). Zal ik dr. Huët eens in consult vragen? Wat raadt jij me aan?’

Tk raad je aan lid te worden van armenzorg,’ zei

53