De kinderen van de Gazzan

Ze werd redactrice van De Dameskroniek, die ze verfoeide.

Soms tweemaal per dag een lezing. Zij, die alles zo nauwkeurig voorbereidde, nooit er maar zo’n beetje met de pet naar gooide, hoe probeerde ze het ons nog prettig te maken door te trachten een goede moeder te zijn. Daarbij kwam nog de ziekelijke angst dat er in haar afwezigheid iets met ons zou gebeuren. Eenmaal is die angst bijna werkelijkheid geworden. Op een avond moest ik een nieuw lampje in de huiska-merlamp doen. Ons hulpje zou mij daarbij bijlichten, maar hield de kaars te dicht bij de lampekap, die opeens in lichtelaaie stond. Een ogenblik waren we verlamd van schrik. Wij gilden de kinderen toe naar buiten te gaan en rukten elk een wollen deken van Carry’s bed (ze sliep in de huiskamer) en - hoe is mij een raadsel - het lukte ons de vlammen te doven. Goddank kwam Carry die avond niet thuis.

Wij bezwoeren de kinderen niets te zeggen en dat hebben ze ook niet gedaan, hoe klein ze ook nog waren. Met de hulp van de naaister lukte het ons een nieuwe kap te maken en de dekens van Carry, die vol brandgaatjes zaten, ruilde ik met de mijne.

Toen ze de volgende avond thuis kwam zei ik opgewekt, op de nieuwe kap wijzend: ‘Nou, is dat geen verrassing, we vonden die oude kap zo verkleurd, Guurtje heeft ons geholpen.’

Eerst jaren daarna heeft ze mij verteld dat ze het wel begrepen had, maar het diep in zich had weggeduwd, want anders had ze niet meer weggedurfd en ze moest.

31