De kinderen van de Gazzan

Hoe heb ik op dat ogenblik van al die vreemde mensen gehouden.

En echt weer Carry, nu ik dat alles weer herdenk en beleef, hoe lief en zorgzaam ze dan voor mij was.

Ze werd natuurlijk bestormd door gelukwensende mensen en men besloot gezamenlijk naar Americain te gaan om het een beetje te vieren.

Ik stond wat achteraf, niet goed wetend of ik wel mee mocht. Ik was tenslotte nog maar een kind. Plotseling hoorde ik Carry roepen: ‘Kees waar is het kind, ze gaat ook mee, hoor.’ Hoe heb ik ook meegeleefd en geleden met het mislukken van het door Verkade’s gezelschap opgevoerde enige toneelstuk dat Carry schreef en dat nog wel de ongelukkige titel ‘Een vergissing' droeg.

Hoe haatte ik de critici, die daar natuurlijk woordspelingen op maakten.

Over dat alles lag dan ook nog de zwarte schaduw van het huwelijk dat dreigde te mislukken, dubbel verdrietig, omdat ik zo op mijn zwager gesteld was en zag hoe ze beiden onder dit alles leden.

In 1914 ging Carry met de kinderen en mij in Laren wonen. Wij woonden daar in een voorhuisje van een boerderij.

Met een klein boerenmeisje deed ik zo goed en kwaad als het ging de huishouding en verzorgde de kinderen.

Carry wilde geheel en al voor ons zorgen; dat vond ze billijk nu Kees een nieuw gezin ging stichten. Hoe heeft ze gewerkt om ons alles te geven en meer dan we nodig hadden.

30