De kinderen van de Gazzan

zeggen deed ik nooit iets. Klein en nietig voelde ik mij bij al deze schitterende talenten; gelukkig al wanneer ik koffie en thee voor hen mocht inschenken; in de zevende hemel als iemand vriendelijk tegen mij sprak.

Trots en fier heb ik eens uren de gloeiend-hete Valeriusstraat op en neer gewandeld met de baby van Enny Vrede, terwijl zij en Verkade spraken over de opvoering van een toneelstuk dat Carry geschreven had.

Verder speelde ik, als Carry moest werken en de oude juffrouw Reika, die de huishouding deed, het druk had, met de kinderen, die in mij helemaal een speelgenootje zagen.

Toen ik dan ook eens Mopje, het zesjarige meisje, van school ging halen (ze was op de Agatha Dekenschool, waar Carry ook nog les had gegeven) en meteen een vriendinnetje meenam dat die middag zou komen spelen, zei Mopje (en ze weet het nog) op bemoedigende toon tegen haar: ‘Wees maar niet bang, hoor, ze is alleen maar een lang mens, maar verder is ze net als wij.’

Ik behoorde voor haar niet tot de grote mensen.

O, hoe intens leefde ik in alles met mijn aangebeden Carry mee. Haar eerste één-acter: Seideravond later omgewerkt tot 'De verlatene', werd door Alben Vogel zo meesterlijk vertolkt dat ik zeker niet de enige was die huilde en hoe Carry daar verlegen stond aan de hand van Albert Vogel, om de ovatie die ook voor haar bedoeld was, in ontvangst te nemen. Ik hoorde de mensen om mij heen zeggen: ‘Wat een snoes.’

49