De kinderen van de Gazzan

even spreken. Uit die eerste ontmoeting is een warme vriendschap ontstaan, die nog versterkt werd toen wij allen in Laren woonden en ook de kinderen, die ongeveer van dezelfde leeftijd waren, geregeld met elkaar omgingen.

In een bruin fluwelen jurk met bijpassend hoedje - net als Carry droeg, kleren naar mijn mening een prinses waardig - gingen wij weg om kousen en schoenen te kopen en toen zette Carry de kroon op haar werk. Ze wist hoe dol ik op lekkers was, dus gingen wij samen taartjes eten.

Op straat keek ze me telkens tevreden en voldaan aan en beweerde een paar maal dat iedereen naar mij keek, omdat ik er zo aardig uitzag en dat is ongetwijfeld de liefste leugen die zij ooit gezegd heeft, want niemand lette ooit op mij als wij samen waren.

In die tijd begonnen ook de moeilijkheden in mijn geloofs- en gevoelsleven. Ook ik kon niet blijven geloven in de waarde van de dorre, levenloze verboden en spijswetten, maar nog altijd hield ik mij angstvallig daaraan vast.

Carry en Kees van Bruggen woonden toen in de Roelof Hartstraat. Mijn oudste broer, die met een nichtje van ons getrouwd was, woonde in een zijstraat van de Weesperzijde. Hij hield, zolang vader leefde, een ritueel huishouden, zodat vader in ieder geval bij één van zijn kinderen kon eten.

Elke dag liep ik, als ik bij Carry logeerde, naar het huis van mijn broer om eten en brood voor de volgende dag mee te nemen en meer dan eens kwam

46