De kinderen van de Gazzan

haar helemaal een buitenissigheid, die alleen een beroemdheid als een schrijfster zich kon veroorloven.

Ik zag er uit als een vogelverschrikker toen na een paar dagen de ingebrande krullen het begaven en mijn eigen natuurlijke golf weggeknipt bleek. Het waren alleen maar pieken. Geen hoed paste meer en wie liep er toen als meisje blootshoofds?

Van alle kanten kreeg ik op mijn kop en toen ik wanhopig bij Carry kwam was zij ook niet bepaald enthousiast over mijn vooruitstrevende daad.

Maar Carry zou Carry niet zijn geweest als ze geen troost had gevonden. ‘Huil maar niet, liefje,’ zei ze, ‘ik was toch van plan je eens wat betere kleren te geven. Ga maar mee.’

Samen gingen wij naar ‘Liberty’, een zaak die ik met het diepste ontzag de eerste keer betrad, maar waar Carry, omdat dit soort kleding het meest bij haar paste, vaak kwam.

Noch Carry, noch mij ontging de spotachtige blik waarmee de verkoopster mijn knalgroene jurk en eigengebreide kousen in zwarte laarsjes opnam. Ik schaamde mij diep, voelde mijn gezicht gloeien. Ik sloeg mijn ogen neer en keek tersluiks naar Carry. Haar zachte gezicht was veranderd in een masker van strakheid en de wijze waarop zij toen de juffrouw aankeek en zei: ‘Ik wil graag een paar aardige jurken voor mijn zusje’, maakte dat ditmaal de verkoopster een kleur kreeg en verlegen haar ogen neersloeg.

Toen de inkopen gedaan waren vroeg Carry mij beneden in de zaak wat rond te kijken, want ze wilde de heer De Leeuw, de directeur van de zaak.

45