De kinderen van de Gazzan

prijs. Ze had toen een dochtertje van drie jaar, waar ik dol op was. Carry vond het heerlijk als ik met het kind speelde of wandelde en voor Carry kopjes koffie en thee schonk.

Zo vaak moeder mij kon missen was ik bij Carry.

Ook in een ander opzicht was Carry de goede fee, die van de ‘assepoes’ die ik was een mooie prinses maakte, voor zover het magere niet al te mooie meisje zich daartoe leende.

Moeder was een bijzondere vrouw, dromerig, met een grote fantasie, maar bijna ziekelijk slordig en van huishouden en kleren had ze maar weinig verstand en daar er voor het laatste niet veel geld was, lette moeder meer op sterk en degelijk dan op mooi. Met onze wensen en verlangens kon ze geen rekening houden.

De in De Verlatene door Carry zo hevig gewraakte ‘Sjabbasjurken’ van hard-rood-groen of blauwe stof met wat veterband afgezet hebben wij meisjes allemaal gedragen.

De aanleiding tot mijn eerste echte jurk vloeide voort uit mijn diepe adoratie voor Carry. Alles wat zij deed, droeg of zei bewonderde ik.

Carry had natuurlijke krullen, ik zelf dik golvend haar, door een strik, zoals de mode dat voorschreef, van achteren bij elkaar gebonden, maar Carry had kort haar, dan ik ook.

Zonder iemand te raadplegen ging ik, toen ik genoeg zakgeld had opgespaard, naar de kapper en liet mijn mooie haar tot een krullebol vervormen. Het stond mij afschuwelijk, want in die tijd kende men de techniek van jongenskopjes nog niet en was kort

44