De kinderen van de Gazzan

schreven was: ‘Juffrouw, Roosje is om aan te leren en niet om aan te ruiken.’

Wij vonden het vreselijk toen Carry met Van Bruggen naar Indië ging, het liet een grote leegte achter. Hoewel ik dol op mijn zwager was en nog ben, zodat ik blij was, dat hij met een speelkameraadje uit Zaandam hertrouwde en de familieband er nog altijd is, wrokte ik erg tegen hem.

Wij teerden op haar brieven en de prachtige dingen die ze ons stuurden en waarvan wij zelfs nooit gehoord hadden.

Een prachtig donkerblauw met oud-roze gevoerd en met mooie vlinders en bloemen geborduurd kleed werd iedere sabbat in de dan alleen gebruikte voorkamer over het witte tafelkleed te pronk gelegd. Het was de trots van vader en moeder. Ze zouden zes jaar wegblijven.

O, die gezegende dag dat de brief kwam met: ‘we zijn over drie maanden weer thuis.’

Ik voel nu nog, terwijl ik dit schrijf, de vreugde die over mij heensloeg, toen vader het voorlas.

Ik was toen zestien, het feit dat Carry en Kees, die hoofdredacteur van de Dehli Courant was, niet aan de zeden en gewoonten van dat verre land konden wennen, ontging mij volkomen. Het voornaamste was dat Carry weer naar Holland kwam.

Carry schreef toen al veel. Ik geloof dat ze begon door onder pseudoniem aan een prijsvraag voor de beste novelle, die door de Dehli Courant werd uitgeschreven, mee te doen.

Met haar verhaal Twee jonge harten won ze de

43