De kinderen van de Gazzan

raam met zeep achter ach een t toegevoegd en het vers met een witte zeepregel vervolmaakt.

Er stond nu te lezen: ‘Acht vader, niet meer, want wat blijft er anders voor de kinderen over?’

Het resultaat van het bezoek van de woedende onthouder kan ik mij niet meer herinneren.

Verder was Carry voor ons kleintjes de vraagbaak. Ze moet een goede onderwijzeres geweest zijn, want ze wist zeldzaam goed en begrijpelijk een kind iets uit te leggen en je spelenderwijs wat te leren.

Ze was vaders oogappel. Ze leek in karakter heel veel op hem, dezelfde wilskracht tot aan heerszucht toe, maar bij Carry verzacht door haar warme hartelijkheid en liefde, die van haar uitstraalde.

Ze was erg mooi, met leuke zwarte krullen en prachtige bruine ogen en toen ze nog jong was een heel tenger figuurtje.

Ze bleef vaders oogappel, ook toen ze hem verdriet moest doen, doordat zij haar geloof los liet, ofschoon het wel zal zijn geweest als bij ons allen; het liet ons los, het werd een dood en zinloos ding.

Ook Carry’s gemengde huwelijk was in vaders ogen een zonde, toch was hij een andere vader dan Carry in De Verlatene heeft getekend en ik herinner mij nog hoe naar ik het vond als mensen mij vroegen of dit het verhaal van ons gezin was. Neen, voor vader en moeder bleven wij hun kinderen en ik weet nog hoe vader zei, dat dat ook de wil van God was, maar dat wij zonder geloof in God nooit vrede en harmonie in ons leven zouden hebben.

Hij had ons wat hem het beste deel in het leven

41