De kinderen van de Gazzan

en toch lieve stem zong. Op haar eigen manier vertelde zij dan hierover. Later, toen moeder zwakker werd en steeds meer moest rusten, nam Carry deze taak over.

Van een van deze balladen moet ik toch wat vertellen, omdat Carry en ik er later zoveel plezier om hebben gehad.

Het was een nogal bekend lied, dat ‘De wereld is een speeltoneel’ heette. Moeder scheen er zelf ook een voorliefde voor te hebben, want meer dan eens heeft ze ons er de geschiedenis van verteld.

Het ging over een jonge wees die door een gravin als haar eigen kind werd opgevoed. In het lied kwamen de regels voor:

‘Zij leerden principaal Manieren al te maal En sprak verscheidene taal.’

Niemand van ons, ook moeder niet, wist precies wat je dan leerde, maar dat hinderde ons helemaal niet. Je kon er van alles bij denken.

Moeder vertelde dat de jonge graaf thuiskwam en verliefd werd op zijn mooie pleegzusje, maar toen veranderde de gravin opeens in een trotse vrouw. Zij wilde niet dat haar rijke mooie zoon met een gewoon meisje zou trouwen, al was ze nog zo mooi en lief en goed opgevoed. Als moeder dan met werkelijke tranen in haar stem zong

‘Ach, minnaar, ’t is uw schuld.

Sprak zij vol ongeduld Dat ik ben in het lijden’

38