De kinderen van de Gazzan

niet, maar wij vonden het prachtig. De kopjes waren glanzend, ovaal van vorm met felrode randjes langs kop en schotel en een japans aandoend huisje, waarvoor een boom stond, met een in kimono met hoog-gekapt zwart haar japans meisje er in, terwijl precies zo’n figuurtje met opgeheven gezichtje naar de ander opkeek, het mondje even open of ze zou gaan praten en volgens Carry zei ze dan ook: ‘Mieke hou je vast aan de takken van de boom’. Of Mieke een japanse naam was werd niet overwogen.

Als we dan allemaal ons geurig kopje hadden met een paasballetje (citroenzuurtje) begon Carry haar verhaal. De eerste keer was het over twee stoute japanse prinsesjes, die wegliepen uit hun paleis, de een klom in een boom en de ander zei angstig ‘Mieke hou je vast aan de takken van de boom’. Zo eindigde daarna ieder verhaal en daarom heette het servies het ‘Mieke-hou-je-vast-servies’.

Carry was het ook, die, toen een oudere broer van mij naar Californië trok - iets wat toen sensationeler was dan het nu zou zijn - voorstelde om aan zijn meisje, dat hem als ‘handschoentje’ twee jaar later volgde, het Mieke-hou-je-vast-servies als huwelijksgeschenk te geven, opdat hij dan echt iets van thuis zou hebben.

In de tijd dat Jacob Israël op de kweek in Haarlem voor onderwijzer studeerde en Carry in Zaandam op de Normaalschool voor haar akte L.O. zat, begonnen, als Joop in de vakantie thuis was, de toneelstukken.

Zomers in de schuur, die zich met zijn spookachtige

36