De kinderen van de Gazzan

Ik herinner me nog goed hoe een van haar verhalen elk jaar een ander, steeds met dezelfde zin eindigde. Het ging over het paasservies.

Pasen is voor een joods kind een bijzonder feest, vooral als het mooi en zinvol wordt gevierd, zoals dat bij ons thuis gebeurde. Al het gezuurde moest worden opgeruimd, dat betekende dat ook het serviesgoed werd weggeborgen en uit een diepe, het hele jaar geheimzinnig gesloten kast, waarvan vader de sleutel bewaarde, zou, terwijl wij naar school gingen, het andere servies komen.

Kwamen we thuis, dan wachtte moeder ons op, bracht ons naar de schuur, waar een grote kuip lauw water stond en geholpen door Carry en de eventuele hulp die we hadden, werden we dan gewassen en in schone kleren gestoken.

O, hoe ontroerd en plechtig voelden wij ons dan, als we in huis kwamen, waar op elke tafel een wit tafelkleed was gespreid.

We snoven de geur van de paaskoffie met kaneel gretig in.

Was niet alles kostelijk en kostbaar wat we acht dagen lang (tweemaal twee hele en vier tussen-feest-dagen) aten en dronken, onder rabbinaal toezicht bereid en in een dichtgespijkerd kistje uit Amsterdam gekomen en door vader in de servieskast weggesloten.

We zaten rond de tafel en keken met eerbied toe, hoe moeder de heerlijke ongeraffineerde paas-suiker in de kopjes deed. Het servies was het mooiste dat we bezaten. Of het echt japans was weet ik

35