De kinderen van de Gazzan

tijd voor had, is hij door Carry met eindeloos geduld en toewijding opgekweekt. Zij bleef altijd een zwak voor hem houden. Later is deze broer, na een lange periode van volkomen god-loosheid, plotseling heel vroom geworden. Hij trouwde toen met Lientje Onderwijzer, de dochter van de toenmalige Opperra-bijn van Amsterdam en wilde niet meer bij vader thuis komen, als hij de portretten van Carry en mij (ik werkte in een niet-joodse inrichting als leerling-verpleegster) niet verwijderde.

Maar vader, die heel vroom was en alle fanatisme haatte, verheugde zich helemaal niet in de wijze waarop zijn zonen (Jacob Israël was toen ook al tot het oude geloof teruggekeerd) weer tot het Jodendom kwamen.

Mijn broer trok zijn eis in, maar nooit zal ik de woede en de verontwaardiging, maar ook niet het verdriet vergeten, dat Carry had, toen het toeval ons met mijn broer en zijn jonge vrouw, die wij persoonlijk niet eens kenden, op de stoep van het huis waar vader toen woonde samenbracht.

Zonder ons ook maar aan te kijken, trok hij zijn verschrikte vrouw mee en ik moest met macht en kracht Carry tegen houden om een scène op straat te voorkomen, want evenals haar vader was Carry doldriftig.

Voor ons allen was Carry het zonnetje in huis. In de winter vertelde zij ons in het schemeruur prachtige verhalen. Zomers nam ze ons mee op lange wandelingen om moeder, die altijd wel een ‘plat kind’ (een kind dat nog niet kan lopen) had wat ruimte in huis te geven.

34