De kinderen van de Gazzan

Veel meer, dan met mijn broer Jacob Israël is mijn leven verweven geweest met mijn zuster Carry, zodat ik bang ben, te veel over mij zelf uit te weiden als ik over haar vertel.

Het zou juister zijn als ik in plaats van over ‘Carry van Bruggen, mijn zuster’ over ‘Carry van Bruggen, mijn moeder’ zou schrijven, want zij is het geweest, die op de dag dat mijn moeder stierf en ik snikkend om haar hals viel met een ‘nou heb ik geen moeder meer’, deze plaats innam alsof het vanzelfsprekend was met een ‘Je bent nu in het vervolg mijn oudste dochter’.

Zij had toen twee kinderen, een meisje van zes en een jongetje van ruim drie, met wie ik, ofschoon ik veertien jaar ouder was dan mijn nichtje, ben opgegroeid als een zusje. Zij noch haar broertje zeiden dan ooit tante. Ik zelf noemde Carry altijd moeder, hoewel zij maar tien jaar ouder was dan ik, en Carry was er erg op gesteld, dat ik haar zo noemde.

Toen ik jaren later aan mijn beide voeten geopereerd was en volgens gipsmodel aangemeten (zeer plompe, door mij met walging ‘vrouwenkiesrecht-schoenen’ genoemde) laarzen moest dragen, dreigde Carry, mij slechts één schoen te geven als ik haar Carry noemde zoals ik die dag had gedaan. Als kind was ik al dol op Carry, die wij toen nog Lientje (zij heette Carolina Lea) noemden, maar ik moest haar genegenheid delen met een jonger broertje.

Hij was in zijn zuigelingentijd heel erg ziek geweest en volgens moeder, die in het grote gezin met weinig geld en weinig hulp daar met de beste wil geen

33