De kinderen van de Gazzan

het dienstmeisje vragen wat er die dag moest worden gegeten.

Nu was mijn schoonzuster in mijn ogen rijk en met spanning wachtte ik af, wat voor heerlijks ze nu wel kiezen zou. Maar, zij, die weinig om lekker eten gaf, zei gehaast ‘iets voedzaams Marie’.

Joop moet mijn verbluft gezicht gezien hebben en hij moet mijn gedachten hebben kunnen raden.

Want dat je rijk en volwassen, zelf mogende kiezen, geen taart, ijs of minstens een heerlijke pudding koos, daar stond, zoals moeder altijd zei, mijn verstand bij stil. Diezelfde avond, na het eten, verscheen Joop met een doos, die hij plechtig opende en waarin een prachtige groen geglazuurde met geconfijte vruchten versierde taart lag. Maar terwijl hij glimlachend de kring van verrukte gezichten rondkeek en Carry een schotel en mes vroeg om de taart te gaan delen, viel zijn oog op onze gast van die avond, een alleraardigst, mooi meisje, misschien wat onbeduidend. Joop had in ieder geval een hekel aan haar en liet geen gelegenheid voorbij gaan om haar dit te laten merken.

Nog zie ik hem. Zijn gezicht verstrakte. Zijn blik op het ongelukkige kind gericht houdend zei hij (en ook dit bleef in onze kring een gevleugeld woord) ‘Gij, mejuffrouw zult hiervan niets nuttigen’.

Dat hij zo het hele plezier van zijn gift vergalde, drong blijkbaar niet tot hem door.

Toen hij vond, dat we genoeg gehad hadden, deed hij de rest van de taart in de doos en zei dat de kinderen, dat waren het dochtertje en zoontje van Carry

28