De kinderen van de Gazzan

en ik, de volgende dag bij hem dat wat overgebleven was konden komen opeten. Hij groette, keek het meisje nog eens honend aan en verdween.

Honderd maal heb ik mij afgevraagd, hoe het mogelijk was, dat noch Carry noch mijn zwager hier tegen opkwamen. Toen Joop in Palestina was, schreef hij alleen vader en dan brieven voor ons allemaal bestemd. Carry schreef hij wel eens afzonderlijk.

Wij misten hem zeer. Tegen de tijd dat ik mijn ver-pleegsters-examen zou gaan doen, nam ik zelf weer contact met hem op.

Ik wilde dolgraag naar het Heilige Land. Van kind af aan was dit mijn wens geweest. Het trok mij meer dan Italië of Zwitserland. Ik wilde naar Palestina en Egypte, de oase van Gaza, waarvan in ons Joods schoolboekje zo'n prachtig plaatje stond, met palmen en kamelen en mannen in wijde, witte bour-nous, zien.

De brieven, die mijn broer toen voor het Handelsblad schreef, maakten dit verlangen in mij nog groter.

Ik wist dat een goed opgeleide hollandse verpleegster daar steeds werk genoeg zou vinden.

Het wonderlijke was, dat Joop, die zijn leven lang iedere impuls, ieder gevoel, gevolgd en uitgeleefd had, nu aan zijn protectie de eis verbond dat ik terug zou keren tot het Joodse geloof.

Deze eis kwam mij onredelijk voor. Dit heb je niet in je macht. Heel anders was, dat ik mij vanzelfsprekend verbond, mij aan de Joodse ge- en verboden te houden, zoals ik dat ook deed wanneer ik bij vader thuis was. Maar nooit zal ik weten of ik Joop hier-

29