De kinderen van de Gazzan

niet begreep, voelde ik mij met de jaren vertrouwder bij haar, hoewel ik dolveel van Joop hield. Maar die donderdag, na schooltijd, toen ik als gewoonlijk vrouw Buys met koper poetsen mocht helpen, en ze geen enkel liedje zong of grapje maakte, bleek zag en rode ogen had, vroeg ik schuchter of ze misschien ziek was of verdriet had.

Ik was geloof ik erg verwonderd dat ze niet zei: ‘kinderen moeten niet alles weten’ of iets dergelijks, maar met een klagelijke stem antwoordde ze: ‘Het gaat om Reinus, m’n oudste.’ Ik denk dat ze meer in zichzelf sprak dan tot mij. ‘Je begrijpt ’t niet, altoos oppassend en goed van z’n geloof en nou opeens ...’, de tranen vloeiden weer rijkelijk.

‘Hij is bij de socialen en m’n man hep gezegd als ie d’r weer bij is, zal ie hem z’n benen breken, de jongen zal geen vlieg kwaad doen.’

‘Wat zijn socialen’ wilde ik weten.

‘Die kennen God noch gebod en die willen alles gelijk enne, enne...’ ze zocht naar meer, voor een kind beter te begrijpen argumenten, ‘ze willen de koningin vermoorden’.

‘En daar is jouw broer Joop de schuld van’ viel ze opeens kwaadaardig uit, ‘die heeft hier in ‘Ons Huis’ gesproken en Reinus heeft al vaker met Joop gepraat, als ie mij kwam halen.’ Op dat ogenblik kwam moeder binnen en het gesprek werd afgebroken.

Moeder stuurde mij weg om een boodschap te doen. Ik herinner mij nog heel goed hoe van streek ik was. Ik kende Reinus wel, een leuke vrolijke jongen, die