De kinderen van de Gazzan

Mijn oudste broer was toen al getrouwd. Vaders blik vloog dadelijk naar de lege stoel van Joop. Nooit vroeg hij Carry, als zij er wel was, naar Joop.

Dan was het mooie ogenblik van thuiskomen al bedorven. Wij gingen, de oudsten eerst, naar Vader toe om de zegen. Vader legde dan zijn hand op ons hoofd (maar toch niet zo teder als in de goede dagen) en de mooie woorden:

‘De Heere ze gene en beware U Hij tone U zijn aanschijn.'

voelde je, dat hij gedachtenloos zei.

Was dan het brood met zout rondgedeeld en de beker met wijn rondgegaan, de heerlijke vrijdagavond-soep opgeschept, dan was er niet het vrolijke, argeloze gepraat, maar een geforceerd toch vooral niet laten merken, dat je allemaal dacht en vreesde dat Joop nu nog zou komen en de Sabbat zou schenden.

O, die scènes, waarbij wij, de kleintjes, onze schortjes over de gezichtjes sloegen om vaders wit, boos gezicht en wilde ogen niet te zien, want vader was doldriftig en hoe driftiger hij werd, hoe koeler en sarcastischer Joop was, maar meestal ging hij spoedig weg of pakte mijn andere broer hem beet en duwde hem de kamer uit. Dan was de avond toch bedorven en wij kleintjes voelden angst en wrok tegen hem en ontzetting, omdat hij zo durfde te doen tegen vader en ook tegen God.

Wonderlijk was, dat noch moeder noch Carry, die beiden een hele goede invloed op hem hadden, in die tijd iets bij hem konden bereiken.

19