De kinderen van de Gazzan

‘Neen, Good Sjabbes en een zoen natuurlijk, het is toch familie’, vindt mijn zusje.

We staan heel zoet te wachten, kijken zelfs niet als we Joop de trap horen afhollen.

Maar dan wordt ons geduld ook beloond. Joop heeft thee gehaald in ons poppenserviesje. De heerlijke dadelbal ligt voor hem. Die zal hij nu meteen gaan verdelen. Dan gebeurt het, dan zegt hij de woorden, die tot op de huidige dag als een slagzin in onze familie leeft: ‘En nu eet grootpa alles op’ en de grote bal verdwijnt meteen in zijn mond.

We zijn verpletterd, maar voor we van de schrik bekomen zijn, horen we de voordeur gaan en Joop fluitend het paadje aflopen.

Je kunt hem achterna gaan, maar je mag niet vechten ‘an ’n Sjabbos’ en je zult het niet in je hoofd halen bij moeder om wat anders te vragen, met een kamer vol bezoek, maar wacht maar, straks als de visite weg is, zullen we het tegen vader zeggen, dan kan hij van vader op zijn kop krijgen, want al is hij nu helemaal op school in Haarlem, en over twee jaar al meester, vaders kind blijft hij en in huis is vader de baas. Maar als tegen schemer de laatste bezoekers weg zijn en het terrein weer veilig is, kijken we elkaar eens aan. We klikken eigenlijk nooit van elkaar. ‘ ’t Was misschien maar een grapje’ oppert mijn broertje, ja misschien, maar dan toch zeker geen leuk grapje, vinden wij.

’s Avonds ligt, in een mooi papiertje, op ons kussen voor elk een ‘roze spinnekop’. U weet wel, die lang uitgehaalde cocosdraden, een grote van een

16