De kinderen van de Gazzan

of potlood een heel eind ver lopen. Protesteerde ik soms (meestal vroeg hij het als ik net leuk aan het spelen was, of als het zo warm was dat je blij was dat je niet weg moest) dan zei hij, dat ik mijn geld verdienen moest en dreigde met inhouden van salaris, als ik het gevraagde dichterbij zou gaan halen.

Een van de dingen, die mij bijna tot razernij brachten, zodat ik al mijn bewondering voor de grote broer helemaal vergat en ook dat hij zoveel sterker was dan ik, is het volgende.

Het ging om een wandeling. Eerst langs de Oostzijde, een van de saaiste straten in Zaandam, fel zonnig en eindeloos en dan terug langs de Westzijde met de vele, vooral in mijn kinderogen, maar toch ook werkelijk mooie huizen met grote tuinen, bloem-versierde balcons en springende fonteinen. Maar om van de Oost- op de Westzijde te komen moest je over de Magere Brug, een lange, smalle brug, die over de Zaan, Oost- en West-Zaandam verbond. Voor die brug werd toentertijd tolgeld geheven, een cent voor een kind, twee cent voor een volwassene, maar dit maakte tevens de wandeling zo begerenswaar-dg, want op de brug had je een prachtig uitzicht over de Zaan.

Op de heenweg was Joop altijd erg aardig en gezellig, maar zodra de brugwachter uit het huisje kwam om zijn 3 cent te innen, zei hij koel: ‘Ga maar terug. Ik betaal niet voor je!’

Smeken noch dreigen hielp dan, hij stapte de brug op en een zielig klein hoopje mens bleef achter. Maar niet lang, want dan ging ik naar de brug-

13