Van ouds 'De morgenster'

Simon. ’t Steekt soms zoo vreeselijk, as ’k....

Moeke As je ?

Simon As m’n oogen nat worden.

Moeke. Dan mot je maken, dat ze.... Heb je — heb je nou zitten huilen? Ik doe je toch niks. Ik leg je toch niemedal in de weg, jongen, ’r Is toch niemand die harder z’n plicht waarneemt as ik, niemand die meer verdriet had en an niemand anspraak het. Ik slaap ’s nachts geen seconde, zoo as ’k rondtob met je zieken vader, en zoo as ’k mur-mereer over de ellende met je zuster. Heb ik dan geen uren van wanhoop gekend, en me hersens afgebeuld? Maar dan staan we op de keien. Allemaal. En wat dan ? Dan trekt ’r morgen ’n ander in. En die schenkt de men-schen vergift in d’r magen, ’t Was tenminste onze eer prima goed te tappen. Goddank, je oogen steken niet meer....

Simon. Hoe weet je dat?

Moeke, ’k Zag je toch lachen. Hè, toe blijf nou in je humeur. En zit niet altijd te piekeren over 't zelfde. As we huisjesmelkers waren, of centen tegen woeker uitleenden, ha-je misschien gelijk, ik zeg misschien — want je ken doodgraver, kattenmepper, of voor mijn part inbreker wezen: je mot leven, je mot je mond kennen open-houen. Is ’t niet zoo?

Simon. Ja, moeke.

Moeke. En al dat geklets tegen de drank ken je van mijn gestolen krijgen, ’r Is al gedronken, dat ze ’r laveloos bij neer vielen, nog voor de Heiland geboren was. Mijn grootvader is zeven en tachtig geworden. En die had om zoo te zeggen ’t mondwater op z’n beddeplank staan. Nee, nou mot je niet lachen: ik zeg de waarheid. Lus jij geen visch, omdat je ’n graat in je keel ken krijgen? Daar antwoord je niet op. Daar heb je niet van terug....

Simon. (lusteloos) Aan wat zijn m’n broertjes gestorven?

Moeke. Wat het dat ’r mee te maken? Zouendiescha-

53