Van ouds 'De morgenster'

hij schrijft me niet —* hij geeft geen teeken van leven — ik besta niet meer voor ’m — ’t was ’n doorgestoken kaart, om me kwijt te raken — om me.... En toen ben ’k — ’k weet niet meer, waar ’k geweest ben, of ’k geleefd heb, of dat ’k dood was.... ’k Heb geen geheugen meer voor wat 'r met me gebeurd is — ’k weet alleen, da ’k in deze buurt geen stap heb versleten.

Moeke. Het je vader je niet?

Meta. Me vader was in Engeland, is eerst gister werom gekommen. Gelooft u me nou?

Moeke. Gelooven ? Laten we niet over geloof praten. Ach, ach! Daar zit ik geslagen bij. ’k Weet niet hoe ’k daar mee an mot. ’k Kan je niet goed zien, ’k vind je ’n mensch, om niet mee onder één dak, en an den anderen kant, heb ’k meelij met je. ’k Heb dat ook ondervonden, voor Bruigom me mee na ’t Stadhuis nam. Je hoeft me niks te vertellen. En da’s nog niet ’t ergste. Ik ken ’t niet goedpraten voor de pastoor. Wat zijn jullie?

Meta. Ik niks. En vader is hervormd.

Moeke. Hervormd.... Nou. ’k Zal maar niks zeggen. Me poes is ook gerifformeerd, en as d’r wind staat dol-leerend.

TWEEDE TOONEEL.

De vorigen, Simon.

Simon. (roepend) Moeder!

Moeke. Gaat u zoolang hiernaast. Dan waarschouw ik u. (Meta doet het) ....Ja, hier ben ’k. Mot je wat, jongen?

Simon. Is de boel voor dicht?

Moeke. Kerktijd.

Simon. Dan kom ik. (verschijnt)

Moeke. Ken je alleen? Doe ’t nou niet Je ziet nog zoo weinig met die bril op.

43