Van ouds 'De morgenster'

Sim on. Ik kon niet praten.

Bruigom. Heb je geprobeerd me ’n hand te geven?

Sim on. Heb jij ’t dan wel?

Bruigom. Kan ik loopen?

Moeke. Dat kan-ie niet, Simon....

Bruigom. Of-ie ’t niet weet. Of je ’t ’m an z’n verstand

hoeft te brengen Mot ik gaan zitten met ’n bord voor

me buik, as ’n blinde bedelaar, op de hoek van ’n straat: Verlamd an twee kanten?

Simon. (naar hem toekomend, steekt de hand uit) Nou dan? Ik zeg: nou dan, vader. (Bruigom blijft onbewegelijk) Dan niet. Voor de verloren zoon, die op z’n knieën kruipt, heb ’k geen aanleg.

Moeke. Wat mot dat nou? Wat mot dat nou in Godsnaam? Jij het om hem gehuild, hij om jou — nou zijn jullie weer samen, en nou zit die vervloekte koppigheid jullie dwars. Dat wordt op die manier Van ouds de Ruzie, in plaats van Van ouds de Morgenster! Ken jij, as zoon, niet de minste wezen? Wat heb-ie me in ’t Gasthuis ge-zeid ?.... Ik wil me ouwen vader, zee je

Simon. (haar onderbrekend) Doe me ’t genoegen, en hou je mond, moeder----

Moeke. Je zee — dan mot je maar niet achteruitkrabbelen — dan mot je maar niet as ’n kind, as ’n groote jongen handelen! — je zee, da-je spijt had, da-je schandelijk en onverantwoordelijk.... Of hiet je dat liegen ?

Simon. Dat hiet ’k niet.

Moeke. Je wou in de komende jaren goed maken, wat je— Waren dat je woorden? (hij knikt) —En as ik dan as vredesstichtster optree, krijg ’k ’n ezelstrap in plaats van ’n woord-van-dank. Je vader het gelijk, meer as gelijk. Je ken knappe hersens hebben, maar hier — hier van binnen deugt ’t niet bij je, anders zou je hartelijk op ’n man, die zoo goed voor z’n kinderen geweest is, zijn toege

30