Van ouds 'De morgenster'

z’n groote grieven — dat geef ’k toe — ik ben de eerste om ’t toe te geven — maar ik? Wordt 'r op die manier met mijn rekening gehouen? Zeg dan an de pastoor wat je te zeggen het, en zout ’t niet op voor mijn alleen Waarom zallen je kinderen niet...*?

Bruigom. Vraag jij dat? ’n Dochter, die....

Moeke, (’r verdriet inhoudend) .... Die erger as ongelukkig is....

Bruigom. Door mijn schuld?

Moeke. Wie praat daar nou over? Wie beweert dat? Schuld? Schuld? Gaat ’r iemand vrij uit? Ze het ’r trekken thuis gekregen. En meer as gruwelijk. M’n hart doet pijn, as ik ’r an denk. ’t Is angstig, da-je as moeder ’t ’n zaligheid vindt, zoo’n poppe-kind in je armen te houen, ’t de borst te geven en ’t te vertroetelen, en da-je later, zooas wij hier, over mekaar zit ■ over mekaar zit ^ en mekaar ankijkt -— en mekaar niks hoeft te vragen — omdat je niet eens weet, waar ’t meissie dat ’n licht in je donkere kamer was, toen je ’t voor ’t eerst in ’r blauwe oogen keek, op ’t moment is....

Bruigom, (ruw) Ik zou d’r niet meer motten ontmoeten ....

Moeke. En je het pas verteld, da-je lag te grienen, toen je ziek lee....

Bruigom Toen. Dat was toen. Nou is’t geen toen

meer.

Pastoor. Laat mij nu ’ns vragen — nee, nee, Bruigom, nu is ’t mijn beurt: je zei dat je naar verzoening snakte.... Heb ’k dat goed begrepen?

Moeke. Dat het u.

Pastoor. Heb je je dochter gesproken?

Moeke, (na zwijgen, moeilijk) God weet alleen waar ze is. ’t Laatst het Job, onze knecht 'r man — ’r man: ’k