Beschuit met muisjes

100

P o 11 i e: ’k Doe niks. Ik ga d’r vandoor, en da’s me laatste woord. Bejour!

P r o s p e r: (driftig naar de deur vliegend, en zich daarvoor posteerend) Bejour! Bejour! Moeten we ons door jou op zoo’n manier laten behandelen!

Pollie: Wil je me asjeblief doorlaten?

Pr o sper: Nee, om den drommel niet!

Mevrouw: Prosper.

Groomoe: Prosper, Prosper!

Prosper: (driftig). De afspraak was, de fatsoenlijke afspraak was — dat weet jij en jij en jij! — daar waren jullie bij! — dat we vandaag en onder mekaar en in der minne zouen, zouen spréken! Dan moet ze geen menschen, die ze de duimschroeven aanzet, tergen, dan moet ze me niet tot ’t uiterste opwinden, dan moet ze ’r niet stiekum tusschenuit trekken en mij en Bap-tiste, als kwajongens behandelen!

Pollie: Laat je me door — of laat je me niet door ?

Prosper: (kwaadaardig). Nee.

Pollie: Pas op. Je ken me nog niet!

Prosper: Of ’k je ken, hahaha! Of we je kennen ? Meer dan ons lief is!

A r i s t i d e: Of we 'r kennen ? Dat’s keurig, keurig!

Baptiste: We zullen jou niet kennen, als de halve wereld je kent!

Mevrouw: Prosper, Prosper!

Prosper: Prosper! Prosper! Heb ^Jk ’r niet beleefd, en met de meest mogelijke égards, en met meer correctheid dan iemand anders in mijn positie, daar pas nog, daar straks nog, ontvangen en te woord gestaan ? Is ze geen week onze gast geweest, en past ’t ’r dan, tegen alle fatsoenlijke, fatsoenlijke afspraak in, met de noorderzon te verdwijnen ?

Hendrika: Jessus, maak geen verdere woorden an ’t uitschot vuil!

Baptiste: En brandje vingers niet, oom! Beslag leggen we toch! En hoe!

Prosper: (de deur openwerpend). Asjeblief! Asjeblief! Met geweld hou ’k je niet. Maar, maar — en dat