Beschuit met muisjes

96

en door slecht mensch was. zou je zoo iets niet over je lippen kunnen krygen! (heftiger) Jy ben dan toch in ieder geval de schuld, dat, als ons, óns wat overkomt, die door God geteekende, op z’n ongelukkige, kreupele beenen aan is gewezen!

Pollie: Ik? Ik!

Mevrouw: (heftig) Wie anders dan jy ? Neem, haal jy niet weg, wat ons, óns, toekomt?

Pollie: Mensch, tree ’k niet op voor me kind ?

Mevrouw: Mensch, doe ik niet ’t zelfde ? Heb jy meely met ons?

Pollie: Heb jy ’t met myn ?

Mevrouw: Met jou? Met jou? Waarom met jou ? Ken ’k je langer dan ’n week?

Pollie: Ken ’k jou langer?

Mevrouw: Ben je iets anders dan ’n vreemde voor me ?

Pollie: En jy, en jy, en jy dan voor myn? Denk je da’k voor jou, voor jou, voor jullie, wa’k onder me hart draag, verkoop en verraai!

Mevrouw: En denk jy, denk jy, jy die ons be-be-be-be-steelt, die voor ’n goeie week nog niet tot de familie hoorde — denk jy dat we jou anders kunnen dan haten!

Pollie: Glad me zorg. Glad me zorg! ’k Hè me kind en ’k hè de centen, ’k Hè de centen en ’k hè me kind. (een stilte) Nou, dat zallen me dan maar voor afgedaan houen. Of mot ’k nog met de anderen?

Mevrouw: Nee.

Pollie: Met niemand ? (Mevrouw schudt het hoofd) Met niemand-niet? Dan gane me ons valiesie pakken. En eer me nog ’n stap hier verder vuil maken... (bij linkerdeur) Waar is me hoed?

Mevrouw: Benee, aan den kapstok.

Pollie: En me mantel?

Mevrouw: Ook benejen.

Pollie: Dacht dat jullie ze verstopt hadden, dacht... (houdt zich aan stoel vast).

Mevrouw: Pollie, Poilie, we hoeven toch niet zoo