Beschuit met muisjes

59

P r o s p e r: (aarzelend). Ja juist — ook daarover ... We vonden, en dat natuurlijk zonder te groote indiscretie van onzen kant — of liever m’n oom Aristide — ik niet! — vond toevallig 'nportefeuille met drie honderd gulden...

Pollie: Goddank, da’s teminste wat!

Prosper: En die hebben we — zooals je zal kunnen begrijpen — in de herrie — in de zenuwdrukte — en omdat we je niet konden raadplegen — en omdat ’k geen coulant geld bij de hand had — moeten aanbreken voor de begrafenis en voor de onkosten waarop niemand gerekend had en voor... en voor... Niewaar, dat zou je toch zelf ook hebben moeten doen...

Pollie: Ja. Ja. Jammer. Erreg jammer. Maar affijn d’r zal toch nog wel wat van over wezen?

Prosper: Wat ? Wat! Natuurlijk ... Ofschoon ... (haar het valies afnemend). Zoo blijf ’k niet met je praten! Je staat ’r bij of we je kwijt willen wezen! Wat drommel, ben je m’n schoonzuster, ja of nee? Zitten, zitten, zitten! En in de zorg! (drukt haar in stoel hij venster). En nu ’n paar vragen op den man af, ’n paar van die lastige, bemoeizieke vragen, waartoe je bij ieder sterfgeval verplicht ben, niewaar, niewaar? Ik heb in opdracht van ... Maar dat doet er niet toe... Dus, om met de deur in huis te vallen — ik hou niet van lang om de dingen heen te draaien — is ’r, is ’r — is ’r ’n testament?

Pollie: ’n Testament? ’n Testament?

Prosper: Begrijp je me niet?

Pollie: Nee, niet goed. Dat komt, ik voel me zoo suf — door de heele historie — en door dat drankie, dat jullie me ingegeven hebben... ’n Testament?

Prosper: Zoo. Zoo. Ben je — da’s m’n tweede vraag — ben je ... (tot Hendrika, die met presenteerblad met port en sherry uit achterkamer komt) Wat scharrel je nou, Riek! De afspraak is toch, dat ik met ’r... Kan dat niet wachten!