Beschuit met muisjes

53

Is dat verroest-gek! Anders ben ’k toch nooit zoo. («Stilte. Zij warmt zich de handen. Oplevend gelach uit de achterkamer) Is — is u — gevallen?

Charles: Nee. Zoo ben ’k geboren.

Pollie. Da’s jammer. Da’s heel erreg jammer. Ik vroeg % omdat (moeilijk haar gedachten formuleerend) — omdat — omdat, zie je, me eerste man, onder ’n machine is geraakt, met opzet, met opzet... — enne, enne...

Charles: Was u nóg eens getrouwd ?

Pollie: (knikt) Ja, ja, tweemaal. Ik wor in Maart acht en dertig, maarè ’k heb voor honderd jaar ondervonden. Meer as ’k me vyanden toewensch! Na boven en na benejen en weer na boven en weer na benejen — precies as op ’n wip. Ja, ja en nou bennen me weer onder an, nog erger as vroeger. Korte vreugde geweest... Slim. Erreg slim! (stilte) Wat ’n boeken, wat ’n boeten! Enne wie leest die allemaal?

Charles: Ik. Ik heb niks anders.

Pollie: Niks anders ?

Charles. Nee. Ik kom de deur niemeer uit. Ik zit enkel nog by heel warm weer op de verandah.

Pollie: Ken u dan niet is ’n loopie ... ?

Charles: (glimlachend) Nee. Ik ga langzamer as ’n slak — en ’n slak wordt niet zoo gauw moe as ik. Dan lees ’k maar. Alles wat u daar ziet, heb ’k uitgelezen ... Heb u ’t nog zoo koud, tante ?

Pollie: Vreeselijk, vreeselyk. En, enne, wat mot hy ’t nou koud hebben ...

Charles: Wie?

Pollie: Hy. De grond zal wel as ys zijn geweest. Ik heb ’t is gezien, dat-ie zoo hard as ’n bikkel was en da-ze ’m met vuur mosten ontdooien, om ’r ’n gat voor de kist in te graven... Ja, dat heb ik is gezien... (bedwingt haar snikken).

Charles: Je zou niet meer huilen, tante.

Pollie: Dat doe ’k ook niet...