Beschuit met muisjes

25

dragen. Sigaret? Nee, nee, we beginnen niet opnieuw!

Aristide: Goed dan, maar ...

Prosper: En geen maar ook! ’k Zal je nog wel ’ns meer de waarheid zeggen, hahaha! (slaat zich met de handen tegen de buik) Hè! Hè! Hè! Honderd pond lichter! En die pracht van ’n kerel! Die fatsoenlijke kerel! Die eeuwige zwerver, dien we in geen zevenendertig jaar gezien hadden en die ons zoo ineens uit de ratteklem komt helpen! Want, wat stond ’t water ons tot aan de keel, hè, Jeanne ? En wat ’n hart van goud, als je ’r goed over nadenkt — hoe-ie, zoolang moeder leefde, telkens op ’r jaardag ’n telegram uit Melbourne stuurde! En, z’n belangstelling in ons allemaal, toen-ie daar gister zat...

Aristide: Ja, ja, maar dat gepruim was wel ’n tikje onsmakelijk ...

Prosper: Zoo. Zoo. Nou, maar dat is my heelemaal niet opgevallen. Heelemaal niet. Dat doet ieder zeeman. En dat vond ’k juist heel leuk, heel typisch! Ja, oom, of u nou niet van pruimen houdt: ik zie geen verschil tusschen ’n sigaar, ’n sigaret of ’n pruim. Tabak is tabak. En ik had me m’n besten, braven, ronden, eenvoudigen Gerrit, met de zeemanskleur op z’n gezicht, niet met zoo’n stukje brandend papier, als u daar rookt, kunnen voorstellen! Nee, nee, oom, wees nou niet weer in de contramine!

Aristide: Nou vraag ik jullie, of ik één woord...

Prosper: Ja, schoonmama en Jeanne zullen my gelyk geven! Enfin, goed! Vandaag kan niets m’n dag meer bederven. Ja, ja, ’t is waarachtig beter over niemendal na te denken! Dood, leven. Leven, dood. Had-ie gister kunnen vermoeden, had een van ons ’t kunnen droomen, dat op dezelfde tafel, waaraan we zaten te skaten, vierentwintig uur later de krant met ’t doodsbericht liggen zou ? Tragisch. Op uw stoel, schoonmama, ja, op uw stoel...

G r o o m o e: (angstig). Heeft-ie op mijn stoel voor ’t laatst... ? (staat verschrikt op).

A r i s t i d e: Ja. En met de laatste troef in z’n hand ...