Beschuit met muisjes

15

G- r o o m o e: Naar Australië ? Wat had-ie daar noodig ?

Mevrouw: Ja, nou vraagt u meer dan ik antwoorden kan... (Charlotte met ledigen dienbak door suitedeuren naar rechterdeur)... En vandaar zond-ie — zoo’n buitengewoon-vreemde jongen was ’t — alleen nog maar ’n telegram, zoolang ze leefde, op z’n moeder d’r jaardag. In volle zeven-en-dertig jaar had niemand ’m meer gezien. Dat kunt u narekenen. Twintig jaar oud vertrokken — zeven-en-vyftig jaar oud, gister hier plotseling overleden... En ’n vreeselijke schrik voor ons allemaal! Na ’t tweede ontby t zegt oom Aristide: laten we voor m’n jaardag ’n kaartje leggen. Ze hadden duizend uit gebabbeld of liever geprobeerd te babbelen: (Gerrit rookte en pruimde — ja, pruimde! Verbeel u! — rookte en pruimde meer dan-ie over z’n leven en vroeger leven losliet —) en oom Aristide, die zich verveelde en dol met Skat is — dat hoef ik ü niet te vertellen! — stelde ’n partijtje voor. Ik keek toe ... Daar zat Prosper, daar oom Aristide, daar Baptiste. Goddank, achteraf beschouwd, de kinderen waren ’r niet by! Op ’n gegeven oogenblik krygen oom Aristide en natüürlyk Prosper kwestie over, over ’n nonchalance van oom Aristide...

Groomoe: Dat hoef je niet te gelóóven, dat zal wel beslist zoo geweest zyn... Aristide kaart als ’n kind! Als ’n kind...

Mevrouw: Prosper verwyt, windt zich op, zooals-ie ’t over ’t minste, geringste doet — oom Aristide antwoordt — en Gerrit, die geen woord gesproken heeft, begint met z’n pijp in z’n mond te lachen, te lachen, eindeloos te lachen... En in die schrikkelijke lachbui, blyft-ie met ’n kaart in z’n hand dood.

Groomoe: Dat meen je!

Mevrouw: Heusch moeder.

Groomoe: Dat meen je! Dat meen je!

Mevr o uw: We sloven ons uit, we dragen ’m met z’n drieën, Prosper, Baptiste en ik, zoo goed en zoo kwaad als ’t ging, naar boven, we telefoneeren den dokter: afgeloopen, niets aan te doen. Hier gekomen,