Beschuit met muisjes

104

dat van Antwerpen weet ’k, het-ie zelf om gelachen, was, was ’n jongensstreek ...

Prosper: Noem jy dat ’n jongensstreek ... ?

P o 11 i e: Ik waarschouw je: wees stil, val niet over me woorden, ken ’k niemeer hebben, ken ’k niemeer stouwen... (heftig) Hou je mond! As-ie, as-ie gestolen had, die goeie kerel, die hier, hier op deze stoel dood is gebleven — hoe durf je, hoe durf je dat (met wezen-loos gebaar naar den stoel) hier, hier, te liegen! — zou je voor ’n paar dagen niet zooveel goeds over ’m gesproken hebben, zou-ie niet zoo ’t land an jullie gehad hebben, omdat niemand toe z’n party het getrokken (Charles komt door linkerdeur, blijft verwonderd staan), zou-ie jullie niet onder de oogen hebben durven kommen, zou-ie niet enkel de reis, die ellendige reis, die lammenadige reis, die ongeluksreis gemaakt hebben, om ’t graf van z’n moeder voor ’t laast te zien. Dat doe je niet, as je ’n dief ben. Dat doe je niet, asje geweten steekt, dat doe je niet as je iets te verbergen het...

Prosper: Ja, ja, dat’s allemaal tip-top ...

Po 11 ie: Hou je mond! Hou je mond! Jullie zyn ’n bende, ’n bende, ’n bende! 'k Weet van de driehonderd gulden, het de meid me verteld! ’k Heb met m’n suffen kop je gelach gehoord en je pret! ’k Hè-je me trouw-boekie laten zien omda-je me niet geloofde — ⁵k hè-je dokter by me gehad, omda-je me niet geloofde, en je het me, met ’t kind onder me hart, met dat kind in me ingewanden, dat ’r geen schuld an het, gejaagd en gejaagd, gesard en gemollesteerd, da’k niemeer weet, da’k by die-daarboven niemeer weet, waar ’k ben, waar ’k, waar ’k houvast heb ... (zakt in mekaar).

Charles. Tante! Tante! Help ’r dan! Ik kan ’t toch niet!

Prosper: (terwijl Mevrouw en Hendrika toeschieten, en Pollie opbeuren) Niet hier, niet hier! Breng ^Jr naar boven! (tot Charles) Uit den weg jy!

Pollie: Ik ken niemeer, ik ken niemeer loopen...

Mevrouw: Dat kun je wel. Kom nou, Pollie. We zyn niet allemaal je vyanden.