De minnaars

van afhangt. Met je salaris. Met je nieuwe engagement, het volgende jaar. Met je rollen, die je artistieke leven zijn en zonder welke dat leven geen mogelijkheid heeft. Voor vele vrouwen is zijn aanraking de aanraking van de Muze-zelf. Je merkt in de schouwburg niets van zijn vriendinnen. Een enkele spreekt erover, slikt het verhaal in, als Jolan-tes vriend binnenkomt. Ook kijken ze weleens te uitdagend, overtuigd, dat ze het heft in handen krijgen. Het gaat gauw voorbij. Niet een heeft de zitbank in het privékantoor versleten, waar hij ze na vier uur ontvangt, als er geen acteur meer in de schouwburg is. Vooraf verzendt hij het briefje: gaarne had ik nog even een onderhoud met u, en verzoek u dus morgen om vier even in mijn privékantoor te komen om... Wij weten allen, dat die briefjes verzonden worden. Naïef, alle mannen zijn op bepaalde punten naïef, naïef begrijpt hij niet dat wij het door hebben, dat van zo’n briefje.

Wieland is anders. Na zijn huwelijk met Brilletje gaat hij openlijk door met zijn minnarijen. Hij houdt het meest van die zelfverzekerde vrouwen, die overtuigd zijn, dat ze de slanke benen maar hoeven te tonen, om een man te vloeren. Hij houdt van de modepoppen, kuddedieren van de Klerenmoloch, die zich klemmen in step-ins, krimpen van ellende om dat verdomde hongergevoel, maar je moet aan je lijn denken, koorddansen op de te hoge hakjes, met blauwe, groene, paarse, oranje lippen. Hij houdt van de nederige mannequins, die idolaat