De minnaars

De volgende dag zitten we met zijn vijven in de kantine. Boven kolkt een toneelstuk de zaal in, we hebben een bedrijf de tijd. Jolante, Louis B.’s vrouw, geschminkt en gekleed in Venetiaans kostuum, zit te schitteren in geel opflitsende toneel-juwelen. Juffrouw Esser, van het buffet schenkt koffie. Ik mag aan de HEILIGE TAFEL zitten, sinds ik als de vrouw van Eric geld. Jolante heeft een rode pruik op, haar oogleden zijn groen geschminkt. Fantastisch mooi wijf. Dat zie ik als vrouw toch ook wel. Of zou ik verdrongen lesbisch zijn? Later identificeer ik mij met alle vrouwen waar Eric zich voor interesseert. Nee, eigenlijk niet met die vrouwen, maar met de gevoelens, die zij bij hem opwekken. Ik zie ze dan, zoals hij ze ziet, ik voel ze dan, zoals hij ze voelt. Daarbij voeren we samen de coïtus uit. Het is warm in de kantine, het is licht, overal draaien, fonkelen lampen, schouwburg in bedrijf. Aan de andere tafels zitten de kleinen, waartoe ik niet meer behoor, sinds ik de vrouw van een eerste acteur ben.

Jolante zegt: Eric is wel een fijne vent. Maar een acteur, kind! Stomme meid, een acteur geeft geen zekerheid. Waar is dan die zekerheid? vraag ik. Of, bedoel je levensverzekering? Of bedoel je de vierentwintig lakens, die mijn moeder in haar kast had,