De minnaars

eerst. Een dame in een blauw mantelpak met een witte blouse. Ik loop naar beneden, naar mevrouw Foumy. Zijn vrouw! zeg ik. De bel gaat verwoed rinkelen. Eindeloos lang en onverbiddelijk. Ik doe niet open, zegt mevrouw Fourny. Het is één uur. Zou u niet... aarzel ik. Nee, zegt ze vastbesloten. Als ze hem spreken wil, hoeft ze niet hier bij jou te komen. De grijze ogen worden hard. Ze is moediger dan ik.

Dan barst het los.

‘Meneer de acteur, kom es te voorschijn als je durft! Vuile, smerige strontvent! Laat je je vrouw en je kinderen zitten! Vuile smerige drol! Mooie jongens spelen op het toneel, meneer met je mooie manieren! Daar kak ik nou op! Ik heb je onderbroeken gewassen, tien jaar lang! Ik heb je stront opgeruimd, tien jaar lang! Vuile, smerige strontvent! Die stumpers van kinderen!...’

Ze gaat huilen als een hond, als ze over de kinderen spreekt... Ze zijn thuis alleen, als er wat met ze gebeurt, is het jouw schuld. Vuile, gemene stiekemerd. Je kinderen in de steek laten voor zo’n vuile werkster met kologen !

Ze bonst op de deur. Tot onze verbazing wordt niemand in huis wakker, of ze willen niet wakker worden. Ook buiten is er geen oploop, de straat is leeg.

We worden gek van de bel. Mevrouw Foumy zet hem af.

Vuile smerige strontemmer met je kologen. Een