De minnaars

Een paar maanden later vindt Erics vrouw een brief van mij onder zijn kussen, als ze zijn bed op zolder opmaakt. Als hij van de repetitie komt, wacht ze hem trillend van woede op. Ze heeft mijn naam gelezen, althans mijn voornaam, begrijpt wie het is. Het is een zeer verliefde brief, een antwoord op een van de vele van hem. Deze brief wordt zijn vonnis in de echtscheiding. Het is het BEWIJS. Het bewijs van zijn rotheid. De man die zijn vrouw bedriegt, hier, leest u deze brief. U kan zien, ze heeft vleselijke gemeenschap met hem gehad. In het echt-scheidingsvonnis kunnen ze de brief opnemen. Deze brief is het bewijs van schuld, bovendien een goede wissel op de alimentatie. Hij komt er niet onderuit, hij is de schuldige, hier is het bewijs. Als hij de schuldige is, kunnen we hem zijn kinderen afnemen, want zo’n schoft kan nooit een goede vader van zijn kinderen zijn. En wat de hoofdzaak is, de alimentatie kan dan omhoog. Alimentatie, ook voor de kinderen, als zij de kinderen krijgt.

Trillend van woede houdt ze hem de brief voor. Eric weet niet, wat hij antwoorden moet, het gekke is, dat hij vóór alles overweegt, dat hij ’s avonds voorstelling heeft, dat de rol moeilijk is, dat hij nu geen scènes kan hebben. Hij zwijgt, eet nauwelijks. Zij kwakt hem toch eten op zijn bord, de kinderen