De minnaars

toen we getrouwd waren raakte ze geen boek meer aan. Ze hinnikte niet, als ze mijn vrouw zag, zette wel een gezicht, alsof ze persoonlijk beledigd was als vrouw, vanwege die leeftijd van die andere. Ze werd erg vriendelijk tegen me, zelfs wat medelijdend. We wandelden veel samen, ik ging met haar naar bed, oninteressant, gewoon, wat hete lichamen tussen twee lakens, op reis, op tournee. Toen stelde ze een ultimatum. Ik zou moeten scheiden. Eerst vond ik het onzin. Later begon er iets in mij te werken. Een oudere vrouw, later zou ze nog ouder zijn en ik nog jong. Ik ben gescheiden. Mijn eerste vrouw heeft twee dagen en nachten liggen huilen. Je weet niet wat je doet, zei ze. Ik wil wel scheiden, als je dat wilt, maar niet om die vrouw. Het gekke was, dat mijn handelen dwangmatig werd. Ik geloof, dat het kwam, omdat mijn tegenwoordige vrouw een sterke wil heeft. Een verdomd sterke wil. Ik scheidde, trouwde met haar. In bed, och, gewoon, een goed burgerlijk nummertje. Mijn drang naar haar was gauw voorbij. Ze deed alles zelf thuis. Aan de keukendeur hing haar vest, dat stonk naar zweet. Als ik er langs liep voelde ik een walging van haar en van de hele situatie. Vanaf de eerste dag nam ze het heft in handen. Mijn salaris gaf ik aan haar. Ze gaf me een zakcentje. Heel weinig, want ze had als onaantastbare richtüjn vastgesteld dat we moesten sparen, voor een rijke oude dag. Als je collega’s op een schoen en een slof door Amsterdam lopen, zit jij in je eigen auto en lacht ze uit. Zelf was ze van