De minnaars

Zeventien jaar van vechten, om elkaar vast te houden, zonder dwang. Zeventien jaar zonder masker naast elkaar. Toch gemaskerd, als het om het bed ging. Vanwege de tactiek. Niet omdat je een vorm van schaamte bezat, juist omdat je géén vorm van schaamte bezat. Er is een schoonheidsbegrip in de seks, die nauwkeurig bijgehouden moet worden, zoals een piano, die je altijd weer stemmen moet, om de zuivere toon.

Zeventien jaar, waarbij ik mij nooit waste waar hij bij was, nooit plaste waar hij bij was, geen krulspelden droeg, wanneer ik naast hem lag, elke dag baadde, de nieuwste parfums als wierook wegwaaierde, eindeloos bezig was om te vernieuwen met kleren, kousen, ragfijne hemdjes. Dag en nacht over hem nadacht. Begreep, dat hij hartstochtelijk was in ritmen. In de tijd ertussen, wachten.

Dacht hij dag en nacht over mij na? Ik weet het niet. Heeft hij van mij gehouden? Ik weet het niet. Heb ik van hem gehouden? Ik weet het niet. We waren sterk aan elkaar gehecht, op een zinnelijke manier. Dat was nummer een. We vonden elkaar uitermate sympathiek. Hij was mooi. Onderschat dit niet. Als je zeventien jaar iemand in je kamer hebt, van wie je bij het binnenkomen denkt: verdomd knappe kop, fraai lichaam, soepele bewegin-