De minnaars

zij vrouwen van liefde. Ze worden vrouwen van liefde. Ze zijn het thuis, ze zijn het in de kleedkamer. De kleedkamer, een domein dat afgegrendeld is tegen burgerprincipes. O ja, er zijn ook daar goede huisvrouwen en moeders. Ook daar zijn huisvaders met een pijpje in de mond. Ook wordt niet elke acteur zijn rol. Toch leeft er iets van in het eigen wezen.

Hoofdzaak is de avond. Het doek dat opgaat. De honderden schemerige gezichten in de zaal, die naar je opkijken, die je van hoofd tot voeten, tot diep in je ziel ontleden. Onbarmhartig. Of je doet, wat ze fijn vinden. Of je ze laat huilen. Of lachen. Hoe was ik vanavond ? De zaal gaf geen krimp. Ik geloof, dat het een grote sof is. Ik kan die rol niet spelen. Hij ligt me niet. Godverdomme, waarom heb ik hem niet geweigerd. Dat gemieter met dat kostuum. Die glazen tinkeltjes op mijn broek, net op de plaats waar ik moet gaan zitten. Welke idioot heeft dat kostuum ontworpen. Dat rotdecor met die stink-trap. Ik breek er nog mijn nek. Wat een tekst... die figuur van die man leeft toch niet! Dat kan je toch niet waarmaken ! !

In de kleedkamer, de jeuïge paljassen van het toneel. Vrij seksleven, je bent er in thuis. Ik krijg de indruk, dat de burger er bang voor is. Ik héb het beleefd. Ik ben er niet door geschaad. Ik zou meer schade hebben geleden als ik drooggemalen was in niet-geleefd leven.