De minnaars

sen om bedgeheimen te scheppen, die er niet meer zijn, omdat je zelf met het grote geheim van niet meer kunnen, van afkeer tot walging toe naast de ander ligt. Laat elkaar vrij op dat punt. Dan is er nog een kans.

Ik was er thuis, aan het toneel. Het doek gaat op. Acteurs en actrices exposeren. Zij exposeren zichzelf. Van top tot teen. Vanaf de elegante schoenen, de modieuze kousen tot het kapsel demier-cri. Zij denken er ook voortdurend over, hoe ze zich moeten exposeren. Met hun gebaar, hun stem, hun lopen, hoe ben ik van voren, hoe ben ik van opzij, sta ik niet te dicht op het voetlicht, is die rooie pruik wel goed, zou ik nog niet wat zilver op mijn oogleden aanbrengen. Is mijn stem verstaanbaar, ben ik niet te sentimenteel in die rol, chargeer ik niet. Althans ze zouden zo moeten denken. Rollen spelen is evenzoveel mensen creëren, zonder onderscheid, van moordenaar tot monnik. Van koning tot grondwerker. Van moeder tot hoer. Van krankzinnige tot heilige. Een rijk beroep.

Achter de schermen meestal een volkomen bevrijd seksleven. Ik heb geen omgeving ontmoet, waar de seks zo vanzelfsprekend en aanvaard is. Fred ‘is’ met Leontien. Henri ‘is’ met Hermine. Voor langere of kortere duur. Weet je dat Frits nu aan zijn zevende vrouw bezig is? O. Hij zoekt. Hij zoekt. Tussen Jan en Coba is het uit. O. Coba heeft een ander. O.

De vrouwen aan het toneel hebben de onafhankelijkheid van het zelfbewustzijn. Op het toneel spelen