De minnaars

vrouw. Maar daaraan is verbonden de kracht om afstand te willen doen, hoe pijnlijk ook.

Bij de echtscheiding van mijn ouders ontdekte ik, dat scheiden een afschuwelijke administratie is. Alles wat goed of mooi was werd omgezet in cijfers. Alimentatie. De voogdij over het kind. Het verdelen van de meubels. Wat moet er met de levensverzekering. Eisen. Eisen. Haat. Verdriet. Miskenning. Walgelijke taferelen, weerzinwekkende ontmaskering.

Vanaf dat moment bestond er voor mij alleen het begrip : Innig Contact. Niet gebonden aan een huwelijksvorm. Niet gebonden aan het financieel onderhouden van mijn leven. Niet gebonden aan dwang van bij elkaar te moeten zijn. Alles op basis van vrijwilligheid. Niet spreken over wat je liefde noemt. ‘Ja maar, ik hou van je...’ want zelfs dat is geen verplichting. Ik heb dit doorgevoerd. Een leven lang. Later ben ik toch nog een maal wettig getrouwd. Omdat hij het wenste. Men moet redelijk zijn. Het was mijn meest slechte huwelijk. Ik liep weg.

Mijn moeder en ik gingen in Den Haag wonen en daar ontmoette ik een nicht, die ik in jaren niet had ontmoet en die inmiddels getrouwd was. Zij was een rijke vrouw en eigenares van een zaak in medische instrumenten. De echtgenoot was vrolijk, ondernemend. Hij had de leiding van de zaak op zich genomen, hoewel hij van huis uit kunstenaar was,