De minnaars

ten we naar toe. Ik heb me er best bij bevonden en mag er nu, als rijpe, uitgebalanceerde vrouw wel een conclusie uit trekken. We moeten inzien, dat wat ‘uit’ is, voorbij is. Dat er dan een nieuw leven begint, misschien vele malen in ons leven met een nieuwe man, een nieuwe vrouw. We moeten niet zo leunen op eén mens, de wereld heeft miljoenen mogelijkheden.

Eerst moeten we dan door het ‘liefdesverdriet’ heen. Ik heb ook dit verschijnsel geobserveerd. In het begin volkomen kapot. Vreselijk huilen. Niet af te leiden van de gedachte aan hem. Piekeren. Reconstrueren. Haat. Schuldgevoelens. Beschuldigingen. Bij een echtscheiding vechten om geld, want vooral een vrouw was zeker in die dagen volmaakt onzelfstandig. Vechten om de kinderen. Pa neerhalen. (De vuile schoft, die met die slet...) Ma neerhalen. (Dat wijf, dat alleen maar aan centen denkt.) En nu ? Is een vrouw zelfstandig? Wil ze het wel zijn? Later worden het aanvallen. Met steeds groter tussenpozen. Aanvallen, waarbij je ligt te krimpen in je bed, uitputting, het leven is uit. Merkwaardig genoeg sta je ’s morgens uitgerust op, het is van je afgevallen, je voelt er niets meer van, je begint aan de dag. Tot de volgende aanval. De tussenpozen worden steeds groter en uitgesnikt begin je een nieuw leven.

Wij moeten inzien, dat wij gevoel niet kunnen afdwingen, dat een man het recht heeft van een ander te gaan houden en dit geldt ook voor de