De minnaars

In Holland is het allemaal heel anders. De straten vind ik smal, de huizen omslachtig met veel gangen en trappen. De vrienden van vader zijn ook anders. Armer. Geen grote flats met luxueuze inrichting, geen automobielen, geen grote diners. Beroemde Hollanders zijn ook niet zo glorieus, zo groots als beroemde Duitsers. Mij kan het niet schelen. Hier zijn ook vriendinnetjes, bijvoorbeeld Margriet, wat bazig. Daar trek ik mij geen ene moer van aan, als het me verveelt, ga ik wel naar huis. Onze moeders zijn ook vriendinnen. Als ik bij haar ga spelen in de villa van haar ouders, zitten de moeders boven, in hün vertrekken en vertellen elkaar verhalen. Met wuivende veren op hun hoeden vertellen ze ondeugende dingen, die ik wel niet versta, want in zulke gevallen spreken ze frans, maar wat ik wel goed kan merken aan hun glimmende pretoogjes. Niet dat het me interesseert, ze doen maar. Ik speel wel met Margriet. Op een dag zegt ze tegen me, dat ik mijn rok in een punt moet frommelen en dan als een man achter een boom moet gaan staan, dat heb ik toch wel eens gezien ? Dat heb ik nooit gezien toevallig, maar ik voer de opdracht toch gehoorzaam uit, begrijp niet waarom en vind er niks aan. Op weg naar huis vertel ik het aan mijn moeder. Haar ogen worden groene bollen met een punt. Alarm. Thuis gaat io