Eva Bonheur

nanning: Is dat met z’n been kort geleden gebeurd? Ik herinner me flauw ⁵n gesprek. . . . mop: Vóór ons huwelijk. nanning: Voor uw huwelijk? mop: Ja.

nanning: En u heeft ⁵m toch. . . . mop: Natuurlijk.

nanning: Daar heb ’k alle achting en bewondering voor. mop: Hoe zoo?

nanning: Wel, ⁵k zou zoo meenen. . . . en ⁵k heb ook jongelui gekend die. . . . Neem nu eens, godbeware, ⁵t voorbeeld, dat ik morgen of overmorgen ook zoo overreden zou worden -zou Miep me dan toch. . . . ? Kan ⁵k me haast niet voorstellen.

mop: Zou jij Miep dan niet in zoo’n geval. ...?... .Moetje daarover denken ?

nanning: ⁵k Weet ⁵t niet. . . . Als ik geamputeerd was - is ⁵t onderwerp u niet pijnlijk. . . . ? mop: Nee, jongen.

nanning:.....Als    ik.    .    .    .    dan zou ik me, meen ⁵k - nee

zeker - retireeren. . . .

mop: En als je meisje dan niet wou. . . .

nanning: Ja, dan. ... ^?k Kan alleen nog eens zeggen, dat ’k

u bewonder. Je doet zoo iets - lijkt ^Jt me - uit (met aarzeling)

uit meelij.....

mop: Ik heb ^Jt niet uit meelij gedaan, nee. In die dagen, Nanning, dachten we dat-ie stierf. De dokter gaf geen hoop meer. Hij was zoo vreeselijk verminkt, dat ^Jk niet dorst toe te kijken, als de pleegzuster ’t verband vernieuwde. Wanneer je gelooft, datje iemand, van wien je houdt, zoo jong en zoo onverwacht, verliest, woel je op je knieën rond, om God te smeeken, dat ⁵t niet zal gebeuren, bid je en huil je om ’m te

56