Eva Bonheur

nanning: (met gebaar omhoog). . . . Nog altijd die kwestie met. . . . ?

miep: Dat en dat en nog meer Soms kijkje zoo vTeemd....

Soms is ’t net of’r iets anders in je oogen is. . . . nanning: Dat verbeeld je je dan. Op m’n woord. En als -als je ’t je niet verbeeldt - misschien ben ik gevoeliger dan jullie-als je ’r niet boos om bent-over die speldeprikken van dat onhebbelijk creatuur, dat hier bij tijden de lakens uitdeelt - speldeprikken, die ik niet versta - en waartegen ’k moeite heb niet met grofheden los te komen!. . . . Dat ’s alles. . . . Je vader lacht, je moeder doet angstig, jij zwijgt.... We zijn opgeruimd en plezierig onder mekaar en zoo als tante Eef- Godbewaar! - Eva Bonheur ’n tip van ⁵r neus laat zien, zit ’t kleine en zure krakeel in al de hoeken van de kamer. . . . Wanneer ik dan op mijn manier kijk, kan ik ’t niet helpen. . .. Ieder heeft z’n eigen beetje karakter, en ik heb te veel van de wereld gezien, om dat gekanker zonder meer te accepteeren. . . .

miep: Neem ’r zooals ze is - wij doen ’t toch ook. . . . nanning: .... Dat is ’t ’m juist, Miep! Als ’t je grootmoeder of ⁵n brok familie was, zou je consideratie gebruiken en jullie consideratie snappen. . . . Maar ’n lastige, humeurige, chagrijnige juffrouw-op-kamers, die alles naar haar hand wil zetten, die me met ’r loerende oogjes ’t huis uitbonjourt, die controleert hoeveel boter ik op m’n kadetje neem. . . . miep: (lachend). . . . En je plakkies kaas telt. . . . nanning: .... Zie je, nou lachje ’r zelf om, maar mij prikkelt ’t, mij beneemt ’t m’n vrijheid, of’k verplichting aan ’r heb.... Verplichting! Verplichting! Daar heb je ’t juiste woord, ’t zelfde woord dat je vader gebruikte op dien onweersavond, toen ik je hand vroeg. Wat hebben jullie dan in Godsnaam voor verplichting aan dat produkt, dat ontzettende burger-

45