Dubbel graf (serie Heijermans' Camera)

ze zoo verstrooid dee, en me zoo heelemaal vergeten had en ’t water in den ketel bij *r voeten, met ploffen en proestinkjes nutteloos kookte, bukte ze zich ijverig, en met glimlachende gebaartjes drie, vier blokjes van 't stramien tegelijk doorstekend, hernam ze rustig:

„We kregen ’n baby — zwak meisje, dat we Tine naar mezelf en Charlotte naar hèm doopten. Wat was-ie ’r dol mee, en hoe hield ik van 't ziekelijk kindje, dat klagend op de wereld kwam en na ’n jaar weer klagend heen-ging. Met ’n stralend gezicht gaf-ie Tine Charlotte op ’t stadhuis aan. Zingend, 'r bij dansend, woog-ie onze dochter iedere week zelf, en de tabel van ’t zwakjes-toe nemend, gewicht hield-ie met ’n accuratesse bij of de wereld zou vergaan als 'r ’n gram verkeerd werd geboekt, of als de cijfers niet lijnrecht onder mekaar stonden. Weer mocht 'r niets verwaarloosd worden. De verzegelde enveloppe in de bovenste loketruimte werd dikker, ’r Kwam ’n polis van levensverzekering bij en ’n spaarbankboekje, waarvan niets afgehaald mocht worden voor Tine Charlotte achttien was. Ze is geen achttien geworden. We hebben "r in ’n vreemd-klein kistje begraven en na ^Jv dood — hoe is ’t mogelijk, niet? — leek 't huis zoo vreemd-groot, zoo hol en leeg, dat we, als we zaten te schemeren als nu, niet hardop durfden babbelen.

Tinetje lag in ons eigen graf. Onverstoorbaar, dezelfde ordelijke man in tijden van vreugde of in die van verdriet, had Charles na ’t overlijden van ’t stakkertje, dat nooit 'n gezonde vrouw zou zijn geworden, ’n familie-grafkelder gekocht. Ik herinner me levendig hoe-ie op z’n lippen bijtend de quitantie bij de andere paperassen opborg. Ik herinner me, of ’t gister gebeurde, hoe we samen voor ’t eerst op ’t kerkhof kwamen en naar den steen, ’t hek en de zwarte letters keken. Ik snikte. Hij troostte. Je blééf bij elkaar, in leven en dood — één huis — één graf — wat kon je als menschen die ’nzelfde tocht ondernamen méér verlangen?... Waren we niet jong?... Hoefde bij een kind te blijven?

Jaren, jaren, meneer, voelden we ’t verlies. Misschien zijn we anders dan andere menschen geweest —, misschien had hij met z’n zakelijke, correcte opvattingen en ik met m’n nonchalance,