Dubbel graf (serie Heijermans' Camera)

tellen, en als ’t niet klopte — ’t klopte nooit — schreef-ie met z’n keurige hand — zoo als z*n schrift was, was-ie zelf — „nadeelig saldo” zooveel-en-zooveel aan de zij van de uitgaven. Hij was ’r toonbeeld van nauwkeurigheid. In z’n werkkamer had elk bagatel ’n vaste plaats, en omdat ’t mij in die jonge dagen nerveus maakte elk portretje of ieder bibelot, als 'r gestoft moest worden, weer op 't eigenste, sekure, afgemikte plekje — niet te veel links, niet te veel rechts, niet te veel naar voren en niet te veel naar achter — terug te zetten, kreeg 'k na ’n poos ’t „verbod” om sommige hoekjes van z’n kamer te „bederven”... Ik vond ’m schrikkelijk-overdreven, beklaagde me bij ’n vriendin, waarvan de man nooit naar iets omkeek, ’k boudeerde dikwijls — en vandaag, nou-ie ’r niet meer is, schik en plaats ’k de dingen met m’n eigen handen, en lijkt ’t me dikwijls of hij ’t gedaan heeft.

Zooals-ie in ’t huishouen was, in kleinigheden, die ’n ander niet zou opletten, was-ie nog sterker in groote zaken. Voor we naar ’t Stadhuis rejen, was ’t contract bij den notaris in orde. Ik lachte, ginnegapte — wou niet meedoen aan wat ik akelige zaken-dingen, die voor verliefde menschen niet passen, vond. Hij met z’n kalmte, z’n zekerheid, dreef ’t door. Je behoorde in ’t leven alles in orde te hebben, nooit iets mondeling af te handelen wat je schriftelijk kon doen. Later heb ’k ingezien dat-e geen ongelijk had, hebben ze me dikwijls gedupeerd...

Toen we getrouwd waren, leien ’r in ’t bovenste loket van 't schrijfbureau, nog vóór we op reis gingen, alles bij mekaar, en met ’n gezegelde enveloppe ’r om — de trouwacte, 't contract met de huwelijksch voor waarden, de polis van assurantie, die polis van brand, de polis van braak, die van waterschade en die voor spoorwegongelukken voor ons tweeën. I k zou aan niets van die voorzorgmaatregelen en formaliteiten gedacht hebben .. ”

Even frommelde ’t borduurwerk tusschen de smalle in pein-zing genepen vingers der vertelster — even verteederden 'r oogen in droom-staring naar 't bleek-lichtend glas van 'n ovaal mansportret, dicht bij 't planten-geschemer der kleine serre — dan, opschrikkend uit ⁹r ver-weg gedommel, confuusjes omdat