Dubbel graf (serie Heijermans' Camera)

De manke, bleeke, magere koopman van de citroenen, gestikuleerde heftig dat ’t hèm niet anging — hij had de hooge lantaarn niet aangerejen — hij kon ’r niet bij, ook al ging-ie op z’n teenen staan — hij had rechts gehouen — hij kon niet meer rechts — anders had-ie den stoep op gemotten... De voerman van de huifkar, kalmer, gebruind door de zon, beweerde dat-ie ’t had zien ankommen — altijd had je gedonder met de handkarren, die de straat voor zich alleen in beslag namen!

„Betaalt ’t dan samen,” zei de kellner.

„Samen? Samen! Over wie? Over wat!” schor-schreeuwde de man van de citroenen en in ’t wit van z’n zenuwgelaat puilden de oogen in diep-bruine wallen:... „betale!... be-tale!... ’n Cent, ’n ziek uur!... Hei ik d’r schuld an? Weet ik veel! Ik kijk om en zie de lantare stuk... Wat mot je van mijn ?... Betale!... betale! ... Nog geen krimmel!... Eer leg ik me ziek!... Ja of jij me me graf inkijkt: nog geen spoog water betaal ik!... Omdat de gammer de lantare niet ziet en d’r toch met geweld door wil, zal ik betale?... Nog!... Da’s om na te vertelle... De gotspe! ... De gotspe!”

„Jij had ruimte genog... Je zag me ankomme...”, redeneerde de voerman.

„Ik jou ankomme?... En as ik jou ja zag? ... Wat nog?... Ben jij de koningin? ... Mot ik me wagen in me zak steke? ... Nog wel drie karre hadde d’r door gekend, as je maar stüürt!...”

Na ’t gerinkel der glasscherven was ’t die stem, dat rasperig krakend, hysterisch geluid, dat wat ’r voorbijkwam en wat in de buurt woonde bij mekaar had getrommeld.

Van uit de aangrenzende straten renden jongens, meisjes, sjouwers en vrouwen, of ’t wachtende paard iemand overreden had, naar ’t geklit van de menschen en karren, ’r Drongen, bescheiden geteld, twee, drie honderd levende lieden om de scherven der lantaarn. En ze bemoeiden zich ’r mee. De overbuurvrouw, pas opgestaan, ’t jak half toegeknoopt om den vleezigen nek, ’t vettig-bruin haar snel gepiekt tot ’n wollige wrong, ’t pannebrood sekuur geklemd onder ’r oksel, klom op