Dubbel graf (serie Heijermans' Camera)

loopen, te smelten. Je was zoo lekker op dreef, in zulk 'n bijna lyrische stemming — je had bergen kunnen verzetten en dalen met zevenmijls-laarzen doorstappen •— je had de blauwe lucht-koepeling met ’t vlammenschrift van je gedragen woord willen bebeitsen — je was ’t punt omhoog te wieken naar ’t zilverbleu maantje in ’t wijde dagazuur — en je wrijft den zakdoek waarmee je zoo juist gestoft heb langs je gudsende slapen en je kloppende hersens. Werken bij ’t gestadig rumoer van ’n kermis, bij ’t gelal van draaiorgels, ’t gillen van stoomcaroussels, ’t hollen van hi-ho-ende meiden en kerels, 't gebeuk op koppen-van. Jut is mogelijk en fantasie kietelend. Maar te moeten schrijven, wanneer ’t zomersch getij de bij gebed ingeluide vruchten en spijzen, met gebrul en geschreeuw^, gekrijsch en geroep, voorbij je venster zw^reept, is ’n zaak van menschelijke onmacht...

Tien uur. De morgen schiet op. Je knutselt, doet ’n loopje, rookt, opent ’t raam, probeert ’t nog eens. Goddank, de stilte is ’r. Even. Je wascht je hoofd en je handen, ligt ’n moment op de sofa, en ’t wonderbaarlijke, de drift om je oeuvre te hervatten, besluipt je weer. Onverveerd spring je op, en in de melodieuze rust tusschen je vier wanden, stapel je nieuwe ver-beeldingsdingen op de gegevens van vroegere dagen, ’t Marcheert. Tot je schrikt, ’r Klinkt gerinkel van glas en benee in de straat tollen menschen te hoop. "t Geknars van driftige, kijvende stemmen slaat den cadans van je arbeid in stukken. Je w i 1 niet gestoord zijn •— hel en duivel, je wil je tot ’t ééne concentreeren — je heb ’r n’ recht op! Met de vingers in de ooren wacht je — dan, omdat ’t rumoer vinniger op je toeketst, doe je wat anderen doen en steekt ’t hoofd uit ’t raam. Er is opwinding en verwoedheid benee. ’n Handkar met saf-raangele citroenen rolde van de eene zij aan — ’n hooge huifkar, door 'n breedschoftig paard getrokken, van de andere. En omdat de citroenenkar niet genoeg of bijtijds uitweek, nam de voerman van de huifkaar z’n draai te kort en reed met ’n vaart tegen ’n uitstekende reclame-lantaarn van de B a r waarboven je woont, ’t Neerkletterend glas dee de Bar-kellner in z’n overhemdsmouwen toeschieten en de ruzie over de quaestie wie de schade had te vergoeden, was in ontstuimigen gang.