Ghetto

maken, zelf benchen. — En kom je bij christenen en is ’t Vrijdagavond dan verlang je naar je soepje èn je pudding — èn naar de kast— èn naar de lamp — èn naar de klok. Zooals ’n klok thuis tikt, tikt ze nergens. Hoor! — En geef me nou nog ’n kopje.

Esther. Zie je — nou lacht-ie zelf. — Malle jongen. Jij trouwt Rebecca — en ik dans op de bruiloft.

Rafaël. Goeie ouwe rebbe, God gaf dat ’t anders zijn kon. Maar ’t kan niet. Nou niet. Later niet.

Sachel. Daar heb je ’m wéér! ’k Begin ’r genoeg van te krijgen.

Haëzer. La-la! La-la-la. — Geen herrie. Met kra-keelen bereik je niets. Ik vraag alleen: waarom niet, Rafaël? Waarom niet? De leeftijd van grillen ben je te boven. Nooit heb ik ’t je lastig gemaakt. Dat wéét je. Je ben ’n heele tijd niet in de Schoei geweest — ’k heb je niets gevraagd — ik dwing niet. — Maar nou, maar nóu____

Rafaël. Vraag ’t m’n vader____

Sachel. Hij wil wèg — hij wil weg — om — om — om ’n kwestie van handel — om — om — nooit

heb ’k handel anders voor me gezien Maar hij

liégt — ik héb toegegeven, alles toegegeven — en liij wil niet....

70