Ghetto

Haëzer. La-la-la — ’k weet ’t al — hij wou graag wat van de wereld zien en nog niet trouwen. — nog

niet trouwen. Wel, wel, wel  En hoe zit dat

zoo, Rafaël? Je vader is ’n gekje en jij ben

’n gekje. Jullie zijn twéé gekjes bij mekaar. Waarom zul je ’t elkander moeilijk maken ? En jij — jij met je gezonde oogen — jij die ’t licht ziet — en de hééle wereld — hoe kom je op de kinderachtige inval om wèg te willen? Weg — wat is wèg? Kijk je vader eens an! Zie ’m zitten. Kan-ie ’n stap alleen? — Weg, wat is weg? Wèg, dat is zijn bij andere menschen. Gekje, gekje, vin je óóit weer ’n huis, waarvan je elk meubeltje ken, élk hoekje élke balk, élke schaduw. Kijk is rond. Je jeugd vergeet je nooit Ben je opgegroeid bij die kast, bij die klok, bij die tafel, bij, bij, bij wat je maar wil? Weg, dat is breken, breken met de scheur in die balk, met de stoelen waar je over klauterde toen je ’n kléine dreumes was. — En onder die lamp hebben we samen gezeten. Weet je nog de twéé-en twintig letters, de vijf lange, de vijf korte klinkers... hahaha! En dan viel de snuif uit m’n neus op ’t gebedenboek — dat heb je me later verteld — en je moeder    zat    daar — die    luisterde — die lachte    omdat

jij niet    gelooven    wou    dat de staf van Aaron, die

aan ’t huis Levi toebehoorde — in de tent-der-ge-tuigenis    ’n    bloem    had    gekregen —weet je    nog?

Wat wil je    gekje?    Wat    krijg je in de plaats    als je

weg gaat? Vreemden. Kom je bij andere joden en zit je an de Sjabbestafel dan denk je an de Sjabbestafel thuis, an je blinden vader diezelf brooge moet

69